Постови

Приказују се постови за август, 2013

КАКО ЈА УБИВ МОЈАТА ПРВА ЉУБОВ

Слика
Како? Така Што и зарив нож, ... Длабоко во срцето, Ја жртвував, Верувајќи дека само така Ќе трае вечно .......................... .............. Болката................... ......... траеше...... Се додека.................... ......... Не се отвори вратата................... . На Љубовта...... Која си простува себе си за сопственото самоубиство..... illustration by:Christian Schole  

ШТО БЕШЕ - БЕШЕ

Слика
Кога сум еднина, осетив страв скриен, дека тоа поминува и пак ке се расстројам  и ќе ме фати очај, го фатив тој страв како ми лази под кожата како морници, невидлив за голо око, освестен под микроскопот на будниот внатрешен станар на ова тело цело кога е, со се едно, вода воздух земја оган, бели облаци кога пловат на сино небо, на ветер плови свежина, милина. И тој, стравот, тука седнат чека да скокене на вратот мој и да ме стегне... Му реков дај да се разбереме ко стари пријатели и непријатели јас се пуштам, ти прај што знаеш со себе,со мене....без мене.... Рече стравот Страв ми е Без глас ,рече.... и нешто друго може рече Не го чув Не го слушам Кој беше, што беше-беше Што беше-помина                                          

ПИЛЕ

Слика
Сега не е утре и сега не е вчера, сега е тука овој мирис, од жегата и силното испарување, оваа музика што се меша со штурците, гласовите на деца кои играат и баба која го довикува своето внуче, мракот кој се спушта, стегањето во пределот на градите, што го викаат болка, пу Ана,пу за мене,пу за сите, криенка-миженка, диши-издиши, залутана пеперутка која кружи околу лустерот јас-клопче во аголот на каучот што ги плете мислите и расплетува, плети-расплети плети-расплети плети-расплети ........................... Вчера поминало утре не дошло, а тоа што притиска во градите и што го викаат болка, ќе го прекрстам во ,,пиле,, и ќе го пуштам да летне.

Вон зборовите

Слика
Зборови запишани на стар возен билет на релација од некаде до некаде кој знае каде и кога и зошто, се заборавено... Запишаните зборови ги запаметиле чувствата на некое заборавено време. Како сок за растварање чувствата ја обојуваат сегашноста толку силно што собата станува црвена како сок од малина. Во тој обоен простор од чувства, се враќаат сликите запишани во зборовите. Кој не ја знае моќта на зборовите, нека молчи. Кој ја знае моќта на зборовите, нека молчи. Кој молчи нека не кажува зошто молчи. Тајната е скриена вон зборовите.